Książki różne, grube i podłużen

Witajcie,

Zakładam, że każdy kto lubi pisać (a tylko tacy trafiają na fora jak to) lubią także czytać. A skoro mamy pewien zbiór ludzi czytających, można powymieniać się opiniami o książkach już przeczytanych, właśnie czytanych i tych które przeczytać chcemy. Oprócz czystej radości z dyskusji nad meandrami psychiki tego czy owego bohatera, możemy w ten sposób uzyskać wskazówki co czytać dalej .

Zaczne więc, żeby dać jakiś punkt zaczepienia:

Ostatnio przeczytałem dwie książki Orsona Scott Carda - "Gra Endera" i "Mówca Umarłych". Obie to w zasadzie SF, ale na podobnej zasadzie jak sławetna "Paradyzja" - więc świat przyszłości jest tylko tłem dla pokazania ludzi i ich zachowań, a nie na odwrót.

Przestrzegam przed szukaniem informacji o Grze Endera w internecie - w prawie każdym opisie jest wielki spojler.

Bezpiecznie można powiedzieć, że Głównym bohaterem Gry Endera jest... Ender . Na początku książki sześcioletni, jednak nad podziw rozwinięty (zresztą, jak jego rodzeństwo) chłopak, który jest jednym z kadndydatów wytypowanych na oficera w kosmicznej flocie.
Ponieważ ziemia jest cały czas w stanie zagrożenia przez Robali - najeźców z kosmosu - na całym świecie wyszukuje się szczególnie inteligentne i utalentowane dzieci, po czym wysyła się je na wieloletnie szkolenia na stacji orbitalnej. Ender zostaje jednym z takich dzieci - nie wie tylko, że planowaną dla niego karierą jest nie zostać zwykłym żołnierzem, czy oficerem, ale dowódcą floty. W związku z tym na każdym kroku stawiane są przed nim przeszkody które załamałby niejednego dorosłego człowieka.
Jak już opisałem - najważniejsze w tej książce są nie jakieś kosmiczne stwory, ale to co się dzieje w głowie Endera, jego rodzeństwa i innych ludzi - pod tym względem książka jest zdecydowanie warta polecenia.

Uh, widzę że w tym temacie panuje istne szaleństwo .

Dalej - męczę obecnie drugi tom "Fundacji" Isaaca Asimova. To poniekąd przeniesienie historii upadku imperium rzymskiego w przyszłość i rozciągnięcie go do skali galaktyki. Krótki rys fabularny:
Jest sobie twór: Imperium Galaktyczne. Wielkie, ogromne "państwo" obejmujące praktycznie całą drogę mleczną, kontrolujące wszystko. I jest sobie człowiek, Hari Seldon. W samej książce pojawia się w sumie tylko w pierwszym rozdziale, a i to na chwilę, ale duchem obecny jest przez całą książkę. Jest on człowiekiem bardzo mądrym, który łączy sobie historie, psychologię i matematykę w jedną naukę nazwaną Psychohistorią. Nauka ta za pomocą bardzo skomplkowanych, ale jednak określonych wzorów matematycznych opisuje zachowania mas ludzkich w konkretnych sytuacjach, oraz tych działań rezultaty. I tak mu z jego wzorków wychodzi, że Imperium niechybnie runie, w zasadzie to już zaczęło, a po jego upadku nastąpi trwający 30 tysięcy lat okres anarchii i barbażyństwa. Ale policzył sobie też, że podejmując odpowiednie działania, można ten okres skrócić do zaledwie tysiąca lat. Zakłada on więc dwie "Fundacje" na przeciwległych skrajach galaktyki, czyli odległych prowincjach. W teorii, Fundacja taka ma się zajmować akumulowaniem całej wiedzy ludzkości do dzieła nazwanego "Encyklopedią Galaktyczną", która ma być narzędziem do przywrócenia ludzkości jej światłości.
Już po 50 latach istnienia Fundacji okazuje się, że imperium traci coraz więcej ziem, prowincje zostały praktycznie całkiem od niej odcięte i pogrążają się w barbarzyństwie, wywołanej tym, że skomplikowane technologie wymagają bardzo zaawansowanej wiedzy, którą już nawet w samym sercu imperium posiada niewielu ludzi.
I tam w ogarniętych barbarzyństwm rubieżach jest sobie Fundacja, skupiająca najbystrzejsze umysły galaktyki, chociaż nie posiadające praktycznie żadnych zasobów naturalny.
I w tym momencie wychodzi z ukrycia plan Seldona - Ecyklopedia była tylko przykrywką. Tak naprawdę to sama Fundacja ma być zalążkiem przyszłego, nowego imperium. A żeby szansa iż taki plan się powiedzie, ów mędrzec Psychohistorii, znając swoje wyliczenia, umieścił ją w miejscu i warunkach w których musi nastąpić szereg kryzysów, minimalizujących liczbę zmiennych w jego wzorach, z których to kryzysów zgodnie z jego obliczeniami Fundacja powinna wyjść obronną ręką.

W samej książce są pokazane przemiany społeczne, polityczne i ekonomiczne zachodzące przez setki lat zarówno w galaktyce, jak i w samej fundacji, oraz w jaki sposób pewne złożone procesy czy to rynkowe, czy socjologiczne doprowadzają do momentów w których poszczególne jednostki, nawet teoretycznie dzierżące władze absolutną, nie mają nic do gadania.

No cóż, ja ostatnio przeczytałem "The Mysterium" Paula Doherty. Wspaniała książka, taki średniowieczny kryminał, można powiedzieć. Opisy cudowne a ilu nowych słów po angielsku się nauczyłem
A teraz właśnie się zabieram za "The Call of Cthulhu and Other Weird Stories" Lovecrafta. Poziom niesamowity, nie żałuję nic a nic wydania tych trzynastu funtów;3

Jakie hipsterstwo literackie - w oryginale czyta!

Akurat też Lovecrafta czytam znowu (po przerwie) tym bardziej że kupiłem sobie "Zgrozę w Dunwich" - nowe tłumaczenie jest wg mnie zachwycające. A przynajmniej o niebiosa lepsze od tego, które miałem wcześniej, w którym tłumacz, zdawało się, zna tylko jeden przymiotnik ("bluźnierczy") odmieniany na wszelkie możliwe sposoby.

Lovecraft w oryginale<3 Przekłady niestety nie śmierdzą trupem.

Ostatnio nadrabiam zaległości z krajowej pisaniny i przerabiam Sztejera. Obecnie tom II. Miłe szturchnięcie pod żebra Wiedźmina i Mordimera, kilka dosyć zabawnych odniesień do czasów obecnych plus ostry język, szowinistyczna otoczka i litry testosteronu. Polecić mogę.